De straten en etalages zijn sfeervol aangekleed, een kleine kerstmarkt staat rondom de kerstboom op het plein. Over een paar dagen is het kerst en in de stad is dat goed te merken. De drukte neemt toe; mensen lopen met tassen vol kerstcadeautjes en in de supermarkt zie je al mensen met lange boodschappenlijstjes en volle winkelwagens. Als ik nog even voor sluitingstijd een paar boodschappen wil halen zie ik haar staan, een klein lief vrouwtje. Ze begroet me vriendelijk en kijkt me glimlachend aan.
Zes jaar geleden heb ik de uitvaart van haar man mogen begeleiden. Het moest een sobere uitvaart worden, met mooie woorden en muziek. Toen we het tijdens de voorbereidingen over een bloemstuk hadden verzuchtte ze dat ze bloemen zo duur vond. Ik heb haar voorgesteld om te kiezen voor één bloem en verteld wat mijn achterliggende gedachte daarbij was. Ze heeft gekozen voor een rode roos die ze tijdens de dienst met al haar liefde voor haar man op de kist heeft gelegd. Dat gebaar, zo lief en zo dapper, heeft een diepe indruk op me achtergelaten.
Als ik vraag hoe het met haar gaat en of haar dochter nog in Afrika woont reageert ze verbaasd: “Dat je dat nog weet”. Ze begint te praten … Dat ze met een goed gevoel kan terugkijken. Maar ook hoe moeilijk het is, dat ze hem “nog steeds” zo mist. Ze krijgt tranen in haar ogen. “Marcel, het is zo zwaar.” vervolgt ze. “Iedere keer alleen thuiskomen, niet meer iets kunnen bespreken of je verhaal kwijt kunnen.” Ik luister, meer hoef ik niet te doen. Na een half uurtje eindigt ons gesprek. Ze is blij me gezien te hebben en vond het fijn haar verhaal te kunnen vertellen. We geven elkaar een hand en ondanks haar verdriet wens ik haar prettige kerstdagen.
Het gesprek geeft me een goed gevoel en morgen ga ik een paar boodschappen halen want inmiddels zijn de winkels gesloten.
Leave A Comment